Εμινέσκου, Μιχαήλ

(Mihail Eminescu, Μποτοσάνι, Μολδαβία 1850 – Βουκουρέστι 1889). Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ρουμάνου ποιητή Μιχαήλ Εμινόβιτσι (Mihail Eminovici). Έπειτα από μια περιπετειώδη νεότητα, ο Ε. πήγε για σπουδές στη Βιέννη, όπου συμμετείχε στο απελευθερωτικό κίνημα των Ρουμάνων. Μελέτησε τη φιλοσοφία του Σοπενχάουερ και μέσα από αυτή γνώρισε τη σκέψη της Ανατολής. Στη Βιέννη έγραψε ποιήματα, τα οποία έστελνε για δημοσίευση στα σημαντικότερα ρουμανικά περιοδικά. Το 1874 εγκατέλειψε τις σπουδές του και επέστρεψε στο Ιάσιο, γοητευμένος από τη Βερόνικα Μίκλε, τη γυναίκα που ενέπνευσε πολλά από τα ποιήματά του. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι, όπου ανέπτυξε έντονη δημοσιογραφική δραστηριότητα. Το 1883 προσβλήθηκε για πρώτη φορά από διανοητική ασθένεια, από την οποία δεν γιατρεύτηκε ποτέ, παρά τις θεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε στην πατρίδα του και στη Βιέννη. Στη διάρκεια της νοσηλείας του στο φρενοκομείο τον σκότωσε ένας άλλος άρρωστος. Ο Ε. θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της ρουμανικής ποίησης, το έργο του οποίου επηρέασε το σύνολο της σύγχρονης αλλά και της μεταγενέστερης λογοτεχνικής παραγωγής της χώρας του. Ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τους ποιητικούς τρόπους του ρομαντισμού, ιδιαίτερα του γερμανικού, στη ρουμανική ποίηση. Τα ποιήματά του χαρακτηρίζονται από έντονα λυρικά και στοχαστικά στοιχεία, πλημμυρισμένα από πεσιμιστική διάθεση. Έχοντας απελπιστεί από τη ζωή, και ιδιαίτερα από τη σύγχρονη ζωή, ο Ε. ονειροπολούσε κάποιο ηρωικό και ευτυχισμένο παρελθόν, το οποίο είχε χαθεί για πάντα. Εκτός από τον Σοπενχάουερ, είχε ως άμεσο πρότυπο τα βουδιστικά κείμενα. Μεταξύ των σημαντικότερων ποιημάτων του συγκαταλέγονται οι Επιστολές, τα μικρά ποιήματα Έσπερος και Αυτοκράτορας ή προλετάριος και οι Επίγονοι. Ο Ε. άφησε και πολλά πολιτικά και λογοτεχνικά κείμενα σε πεζό λόγο, καθώς και διάφορες απόπειρες συγγραφής μυθιστορημάτων που δεν ολοκληρώθηκαν.